کتاب تاریخ جنون
کتاب تاریخ جنون
پزشکان و بیماران
بیمارستانهای عصر کلاسیک عمدتاً مکانی برای در انزوا نگهداشتن یا «اصلاح» دیوانگان بود نه درمان آنان. با این حال در طول این عصر، روشهای درمانی جنون در خارج از بیمارستان از تکامل بازنایستاد. در آن عصر دورههای طولانی درمان ترتیب مییافت که در آن هدف بیش از آنکه علاج روح باشد، درمان همة وجود فرد بود، از تار عصبی تا جریان تخیّلاتش. چنین میپنداشتند که بیماری دیوانه به صورت مشهود و مستحکم در بدن او عینیت یافته است، به همین دلیل روشهای جسمانی درمان بهوجود آمد. این روشها به طور کامل مبتنی بر درکی اخلاقی از جسم بود و درمان آن را نیز کاملاً اخلاقی میدید.
صفحه ۱۴۵