پنوم‌پن، مارس ۱۹۹۲. آمفی تئاتر بی در و پیکری به صورت محل آموزش عالی در آمده است. حدود صد تا دانشجو حضور دارند. از سر و وضعشان می‌توان مشکلات مالی آنها را حدس زد. چهره‌هایشان مشتاق ولی خسته است. برنامه روز، کنفرانس استادی خارجی در خصوص تحولات اخیر حقوق بين الملل استاد که از اطلاعات کم مستمعانش آگاه است، علی رغم پیچیدگی موضوع، سعی می‌کند مطالبش را به نحو قابل فهمی تشریح کند. ترجمه گفته‌های استاد روند بیان مطالب را کند می‌کند. «منشور ملل متحد» روی میز قرار دارد. برای بحث و گفتگو نیز وقتی اختصاص داده شده است. از میان حاضران سـؤالي مطرح می‌شود: حقوق بین الملل، برای مجازات جنایت بر ضد حقوق بشر، چه پیش بینی کرده است؟ پاسخ به آسانی حاضر و آماده نیست: در زمینه فرمول بندی پیشرفت های چشمگیری حاصل شده... حق ها مورد تأييد قـرار گرفته، تجاوز به آنها کاملاً مشخص شده... اما بر میزان تأخیر در زمینه اجـرا روز به روز افزوده می شود... دانشجویان دیگری در این مورد پافشاری میکنند.