عبور از انفعال...

چگونه می‌توان از وضعیت «آچمز شدگی» رهایی یافت؟

پژمان موسوی/ سردبیر

زندگی اگر نه «ما» را که «من» راه حسابی نیست انداخته است. سرمقاله ی شماره ی قبل را که به دلیل درگذشت نابهنگام محمد محمد علی نویسنده‌ی شهیر ایران کنار گذاشتم تا مجله بی نام و یاد او منتشر نشود، هرگز فکر نمی‌کردم شرایط بدین گونه پیش رود؛ به خیال خودم این شماره می خواسم آن یادداشت را با اندکی «به روزرسانی» منتشر کنم که اتیلا پسیانی رفت. پیش خودم گفتم هنوز فرصت هست تا یادنامه ای در خور برای او منتشر کنیم و بزرگداشت نام اش را به سر مقاله محدود نکنیم، صفحات را به کمک احسان و بابک بستیم، جلد را هم بر اساس گفت و گویی بلند با علی مصفا طراحی کردیم و در آستانه ی خروجی نهایی بودیم که روزگار دوباره مرا دست انداخت و با صدای بلند به من گفت: «آن که می‌خندد هنوز خبر هولناک را نشنیده است!» بله! خبر هولناک، بامداد ۲۳ مهر رسید و این ما بودیم و این بدنهای سلاخی شده ی داریوش مهرجویی و همسرش وحیده محمدی فر اصلا مهم نبود و نیست که این قتل فجیع کار چه کسانی بوده، مهم جامعه ی نا امید و بی
فردایی است که هر روزش با یک فاجعه روبه روست، مگر می‌شود نشته ‌باشیم و در حال سوگواری عزاهای بی شمارمان که ناگاه خبر برسد مهم ترین کارگردان ایران را جلو چشم های همسرش سلاحی کرده باشند و بعد سراغ او بروند و او را هم بکشد؟ مگر می توان تحمل کرد این همه درد را؟»