من به همه آدم‌ها شباهت دارم. گمان نمی‌کنم که تا به حال کسی توی کوچه و خیابان از من روبرگردانده باشد. من نفس ابتذال هم هستم، فرّه ابتذالم. همان بانوی سالخوردة کتابِ کامیون هستم.

در آن نحوة زندگی، که برای‌تان شرح دادم، و در آن عزلت، همواره خطراتی نهفته است که گریبان آدم را می‌گیرد. گزیری هم نیست. وجود بشری وقتی که تنها باشد در شوریده عقلی دست و پا می‌زند. من این را قبول دارم. قبول دارم که شخصِ به خود فرو رفته کارش به جنون می‌کشد، هیچ‌چیز نمی‌تواند او را از غرقه شدن در سرگشتگیِ خاص خودش برحذر دارد.