بیراه نیست اگر بگوییم یکی از مهم ترین خصوصیات و دستاوردهای متفکرانی که در زمرۀ فیلسوفان اگزیستانس جای داده شده اند توجه کردن و توجه دادن به ساحت «احوال» انسانی بوده است؛ آن هم در افق وسیع تری که در آن احوالی چون، ملال، اضطراب، امید، احساس گناه و... ورای جنبه صرفاً روان شناختی شان واجد دلالت‌هایی هستی شناختی و اگزیستانسیال محسوب شده اند. در این میان یکی از اولین نام هایی که از خاطر می‌گذرد سورن کی یرکگور، فیلسوف و الهی دان دانمارکی است در کتابی که به دست دارید او را سرگرم کندوکاو درباره حالی می‌بینیم که احتمالا همه ما، كم يا بیش، در گذشته یا حال دستخوش آن بوده ایم : نومیدی.