دوست عزیز٬
نخستین سطرهایی که از نظر می‌گذرانی واپسین سطرهایی است که نوشته‌ام. قصدم از نوشتن‌شان این بود که بار دیگر بکوشم کندوکاو مفصلی را که بدین وسیله در اختیارت می‌گذارم در قالب نامه فشرده سازم. این سطرها مطابق واپسین سطرهایی است که نوشته‌ام و به اتفاق هم تشکیل پاکتی‌نامه می‌دهند، و بدین قرار به شکلی بیرونی به چیزی اشارت می‌کنند که شواهد درونی به شکل‌های فراوان تو را به قبولش می‌خوانند ـ یعنی نامه‌ای که هم اینک می‌خوانی. این فکر که مشغول نوشتن نامه‌ای به تو بودم ـ فکری بود که میل نداشتم از آن دست بشویم، تا حدودی به این علت که ضیق وقت مجالم نداده به شرح و بسط پرزحمتی که لازمه رساله‌ای نظری است بپردازم و تا حدودی به این علت که میل ندارم این فرصت را از کف بدهم که با تو با لحتی اضطراری و تحذیری تر که درخور قالب نامه‌نگاری است سخن بگویم. تو از نظر من استاد آتی که درباره همه چیز کلی گویی کنی بی‌آنکه درگیر شخصی هیچ موضوعی شوی و به همین سبب می‌خواهم وسوسه‌ات کنم تا قوای دیالکتیکی ات را به تکاپو اندازی.

صفحه ۵