در پاراگونه (به معنای مقایسه) داوینچی می کوشد نشان دهد که نقاشی در ردیف علوم قرار می‌گیرد و مشاهده گر و بازنمای دقیق جهان است و فرایند خلق این هنر، کارکرد آن و ابزار خلق و درکش بر نظایرشان در شعر و مجسمه سازی و موسیقی و معماری برتری دارند. با این همه، حکایت پاراگونه تنها حکایت نقاشی و کار هنری نیست، بلکه موضوعاتی در آن طرح می‌شوند که بیشتر در حوزه کار فیلسوفان هنر جای می گیرند.

از این گذشته، پاراگونه از نخستین نوشته هایی است که به شکل گیری دسته مستقلی به نام «هنرهای زیبا» کمک کردند.

در روزگار قدیم، این هنرها را کنار هم نمی نشاندند. موسیقی همنشین ریاضیات بود و شعر فرع دستور و خطابه، نیز نقاشان را بیشتر همکار داروگران و رنگرزان می دانستند و مجسمه سازان را همکار آهنگران و معماران را همکار بنایان.

مقایسه نقاشی با شعر و مجسمه سازی و معماری و موسیقی به جای دیگر صناعات و فنون، سخن از ربط و نسبتی به میان آورد که پیش تر در کار نبود.