در جایی از نمایش صحافی می‌گوید:

و از همین لحظه است که

من مانده ام و زمان مثل آواری بر من

فرود می آید و شب و روز از من

ربوده می‌شود و پلک‌های سنگین تر از

سلسله جبال من باز مانده است،

و آدم ها می آیند و می‌روند و رویاها

می‌روند، و زمان‌ها می‌گذرند، و تاریخ

می‌گردد و روزگار می‌چرخد [...]

و من در دهلیز رها می‌شوم

درون سیاهی سیاه چاله بی‌انتها.

و همه این‌ها به سان خوابی ست که

گزارش آن منم و نمایش

گزارشی ست از این تاریخ که

نمی‌گذرد، بلکه هر بار بازمی‌گردد و

چون خوابگردان در چرخ‌های باطل

هرز می‌گردد و این همه همچون

 کابوسی ست که نمایش در شرح آن

است و پس جز گزارش خواب

نمی‌تواند باشد.