اگر چه باشو در زندگیش فقط یک مجموعه‌ی شعر، به اسم کای اویی (Kai Zi) (بازی صدف) در ۱۶۷۲ چاپ کرد، اما شاگردانش چندین مجموعه از او چاپ کردند؛ چه از شعر خود او، چه همراه با شعرهای دیگران. بعد از مرگش این جریان به رودی بزرگ تبدیل شد.

باشو استاد رنگا (renga) بود، شعری زنجیروار که با همکاری چند شاعر نوشته می شود، و او قالب روزنگاره‌ی شاعرانه، یا های بون (haibun ) را به سطحی رساند که همتا نداشته است. شاید از همه مهم‌تر این باشد که یک تنه و دست تنها قالب تک شعر را ـ که او هوگو hokku می‌نامید، و ما حالا به آن هایکو می‌گوییم ـ به مقام کنونیش رساند؛ و این قالبی است مرکب از یک رشته‌ی هفده هجایی، ۵-۷-۵ هجا یا واحد صوتی.