ایبسن (۱۹۰۶-۱۸۲۸) نمایشنامه جن زدگان (۱۸۸۱)، به زبان دانمارکی -Gen gangere، را در پنجاه وسه سالگی در سورنتوی ایتالیا نوشت. این نمایشنامه هفدهمین اثر از ۲۶ نمایشنامه‌ای است که در دوره پنجاه ساله قلم فرسایی از عمر هفتاد و هشت ساله این نویسنده پدید آمد.

آیا هفدهمی بودن این اثر نشانه معمولی بودن آن میان آثار ایبسن است؟ آیا این نمایشنامه ادامه خط مشخص و جاافتاده‌ای است که نویسنده در آن مهارت یافته بود و اینک، از این اثر به بعد، صرفاً بر شاخ وبرگ آن خط وربط مشخص می‌افزاید؟ اگر چنین نظری درباره پاره‌ای نویسندگان درست باشد، ایبسن از آن دسته نیست . جن‌زدگان نه آن صلابت شاعرانه براند (۱۸۶۶) یا پرگنت (۱۸۶۷) را دارد، نه از آن پیرنگ منسجم، یا آن توازن بین دستگاه نمادین یا اسطوره‌ای و واقعیات زندگی روزمره مرغابی وحشی (۱۸۸۴) برخوردار است. این اثر بیشتر به خانه تکانی ایبسن برای نوکردن سبک و روش معمول و پیشینش می‌ماند؛ سبکی که باید در خدمت اهداف تازه‌ای می‌بود. اما، به همین دلیل، برای آنها که دوست دارند به شیوه‌های تجربی کار ایبسن نگاهی بیندازند، جن زدگان کار ارزشمندی است.