بسیاری از اهل نظر معتقدند که کانت بزرگترین فیلسوف اروپایی از زمان ارسطو و شاهکار او، نقد عقل محض، مهمترین کتاب فلسفی پس از مابعدالطبیعة معلم اول بوده است. اما کسانی که دورادور با فلسفه آشنایی دارند، گاه حکمت حکما را با حکایت حکما اشتباه می‌کنند. همه می‌دانند که کانت در هشتاد سال عمر از شهر زادگاهش پای بیرون ننهاد، هر روز بعد از ظهر سر دقيقة معین از خانه به قصد گردش بیرون می‌شد، سر راهش خانه‌داران ساعتشان را با لحظة عبور او از زیر پنجرة منزلشان میزان می‌کردند، يك عكس در کتابخانه‌اش بیشتر نداشت و آن تصویر ژان ژاك روسو بود، الى آخر. اما این حکایت آن حکیم است، صرف‌نظر از اینکه چه مایه حقیقت در آن نهفته باشد (گزافه‌گویی راویان و مورخان، حديث تازه‌ای نیست). باید دید حکمت او چیست. آیا پایه‌ای استوار برای این نام جهانگیر وجود دارد یا بزرگ دانستن او از مقولة تصديقات بلاتصور است؟

اینجانب به دو انگیزه این کتاب را ترجمه کرده‌ام: نخست شناسانیدن فلسفة کانت به دانش‌پژوهانی که بیشتر شایق آشنایی با حکمت او بوده‌اند و دوم ایجاد امکان بیشتر برای مطالعات تطبیقی متفکران ایران که لزوم آن امروز بیشتر از گذشته احساس می‌شود و سخت محل حاجت است.