بعد از دو ساعت، برگ‌های‌مان را با هم عوض می‌کنیم، هر یک از ما اشتباه‌های املایی دیگری را به کمک لغت‌نامه اصلاح می‌کند و زیر برگه می‌نویسد: «خوب» یا «بد». اگر «بد» باشد، انشا را می‌اندازیم توی آتش و سعی می‌کنیم در درس بعدی به همان موضوع بپردازیم. اگر «خوب» باشد، می‌توانیم آن را در دفتر بزرگ رونویسی کنیم.

برای تصمیم‌گیری اینکه انشایی «خوب» است یا «بد»، قانون بسیار ساده‌ای داریم: انشا باید واقعی باشد. باید چیزی را که هست تعریف کنیم، چیزی را که می‌بینیم، می‌شنویم و انجام می‌دهیم.

مثلا ممنوع است که بنویسیم: «مادربزرگ شبیه یک جادوگر است»، اما می‌توانیم بنویسیم: «مردم مادربزرگ را جادوگر صدا می‌کنند.»

ممنوع است بنویسیم: «شهر کوچک زیبا است»، چون شاید شهر کوچک از نظر ما زیبا باشد و از نظر کس دیگری زشت.

به همین ترتیب، اگر بنویسیم: «گماشته مهربان است»، حقیقت ندارد، چون شاید گماشته مستعد بدجنسی‌هایی باشد که ما از آنها خبر نداریم. پس فقط می‌نویسیم: «گماشته به ما پتو می‌دهد.»

می‌نویسیم: «ما زیاد گردو می‌خوریم»، و نه: «ما گردو دوست داریم»، چون کلمه «دوست داشتن» کلمه مطمئنی نیست، دقت و عینیت ندارد. «دوست داشتن گردو» و «دوست داشتن مادرمان»، این‌ها نمی‌توانند به یک معنا باشند. عبارت اول به طعمی دلپذیر توی دهان برمی‌گردد، و دومی به یک حس.

صفحه 35