اگر پیچ‌وخم‌های رودخانه‌ی قره‌قاج، آن جا که به نخلستان «مکو» می‌رسد آن همه دل انگیز نبود، اگر بیشه‌ها و دشت‌های پیرامونش آن همه دراج و آهو نداشت، اگر پروبال دراج‌هایش آن همه رنگین و چشم آهوهایش آن همه سیاه نبود، روز و روزگار من غیر از این بود. اگر این اگرها نبود من آدمی دیگر و در عالمی دیگر بودم.