«من عاشق شده ام و این عشق زمین گیرم کرده.» با چنین واژه هایی بود که مارک برای نخستین بار از او حرف زد، در خانه ی جنگلی اش در شورز، سر شام ۲۱ دسامبر که یک جشن دوستانه ی پیش از نوئل بود، پیش از جشنهای خانوادگی و دلداده ها و تنهایی‌هایی که شب‌های جشن های رسمی همیشه ما را از هم دور می کردند.

دید کسی حرفش را باور نمی‌کند. عاشقی، آن هم چه کسی؟ دون ژوان افسار گسیخته ای که آلبوم کارهایش یک تابلو شکار بود؟ او که یکی از گران قیمت ترین عکاس‌های دنیا بود و به خاطر وجدان کاری، میل به ماندگاری و توجه به فتوحات بعدی، هرگز بیش از یک هفته با مدل‌های خود معاشرت نمی کرد؟ سر هشت روز آنها را دست من می‌سپرد تا دکشان کنم. وظیفه ی من این بود که با دلیل و مدرک از او یک آدم فاسد لاابالی بسازم که فقط به این فکر می‌کند تا با نابود کردن زن‌های دیگر مادرش را بکشد.