خداوند آنها را نخواهد بخشید

پاریس با طاهربن جلون مهربان تر از غلامحسین ساعدی تا کرد شاید چون جلون از مراکش گریخته بود به سودای پیوستن به جریان اصلی ادبیات به ادامه دادن سنت نویسندگان شمال افریقا در پاریس به اینکه آلبر کامو دیگری شود. 

جلون در پاریس بالید، شاید چون زبان فرانسه را داشت و با میراثی که فرانکوفون‌ها در پاریس ساخته بودند مسیر برایش هموارتر بود.

اما پاریس تنها مدفنی شد برای گوهر مراد و تخته سنگی در پرلاشز بر سینه اش، شاید چون هرگز کسی نفهمید چه بر ساعدی رفت که نوشت:

«مشکلات زبان مرا به شدت فلج کرده است... از روی لج حاضر نشدم زبان فرانسه را یاد بگیرم و این حالت را یک نوع مکانیسم دفاعی می‌دانم. حالت کسی که بی قرار است و هر لحظه ممکن است به خانه اش برگردد... در پاریس هستم. شهر خودکشی و ملال.

شهر فاحشه ها و دلال‌ها. جان آدم را به لب می‌رساند. مطلقاً جایی نمی روم و ابداً نیز حوصله ندارم. از همه چیز نگرانم. میزان گریه هایی که در کوچه های تاریک و زیر درخت ها کرده ام اندازه ندارد.»

و طاهر بن جلون در همان پایتخت جهان و طنی را معنا بخشید، از فساد در سیستم اداری کازابلانکا نوشت، از قانونی که دخترکان را زیر سن قانونی به دام ازدواج می اندازد و از روزگار کودتاها و زندان‌هایی تنها به جرم خواستن کمی دموکراسی، حالا آثارش از همان پاریس سفر می‌کنند تا ژاپن و سریلانکا و تهران.

| امیلی امرایی گفت و گو اختصاصی با طاهر بن جلون نویسنده مراکشی- فرانسوی