مانی را ولش کنی صبح تا شب نشسته پای گیم و این بدجور روی اعصابت است. اخم می‌کنی چپ چپ نگاه می‌کنی، تذکر می‌دهی و کار البته وقت‌هایی به داد و عربده هم می‌کشد. مخصوصاً اگر اعصابت از جای دیگری خرد باشد و دنبال کسی بگردی که سرش خالی کنی گاهی هم البته اگر سردماغ باشی، سعی می‌کنی با مقادیری ریاکاری خودت را به موضوع بازی علاقه مند نشان بدهی و از در همدلی و درک متقابل وارد شوی و آن وسط زیر پوستی، پند و اندرزی بدهی و آموزه‌هایی را منتقل کنی این یارو الآن کیه؟ مأموریتش چیه؟

مانی برایت توضیح می‌دهد زیاد سر در نمی‌آوری چون خوب گوش نداده‌ای و واقعاً به موضوع علاقه نداری و فقط داری ادای دموکراسی و سعه صدر در می‌آوری منتظری حرفش تمام بشود و نصایح حاضر و آماده و بسته بندی‌شده‌ی خودت را آن هم در بسته‌ای که خیلی با عجله و بی‌سلیقه کادوپیچ شده و اصلاً شیک و شکیل نیست - تقدیمش کنی و اگر نپذیرفت باز داد و فریاد و عربده و اخم و تخم.