روشی که نگارنده در این کتاب در پیش گرفته است متکی به تحقیقات موسیقی دانان قدیم ایران می‌باشد. در کنار هم قرار دادن مقام‌های موجود در ردیف فعلی موسیقی ایران با نظریات موسیقیدانان قدیم ایران نظیر صفی الدین ارموی و به خصوص عبدالقادر مراغی وجوه مشترک و افتراق موسیقی قدیم و جدید ایران را تا حدودی برای اهل فن روشن خواهد ساخت این تحقیقات بر مبنای مقایسه تطبیقی انجام گرفته است یعنی فواصل نغمات یا درجات دوازده مقام اصلی و شش آواز و شعبات گوشه های بیست و چهارگانه موسیقی قدیم ایران با فواصل نت ها یا درجات مقامها یا دستگاه‌ها و گوشه های ردیف فعلی موسیقی ایران مقایسه گردیده اند. متأسفانه نتایج حاصله بیشتر نشان از آن دارد که در موسیقی ما تغییرات و جابه جائی‌های بسیاری از حدود قرن نهم هجری به این طرف صورت گرفته است که ناشی از تبعیت سلاطین و حکام ایرانی از متعصبین بانفوذ مخالف موسیقی می‌باشد.