مقدمه

نویسندگان محبوب هر عصر از ویژگی‌های شاخص آن عصر به شمار می‌روند. این نویسندگان در لحظه تمرکز کرده و روح زمانه‌ای را که خود نماینده‌ی آن هستند به تصویر می‌کشند پیشگامان و پیش قراولانی که فراتر از زمانه‌ی خود بوده یا با آن احساس همدلی نداشته‌اند، همواره در عرصه‌ی ادبیات وجود داشته‌اند اما هرگز نامدار نبوده‌اند. نویسنده‌ی محبوب اساساً فردی است که هم نوا با زمانه‌ی خویش باشد؛ درست است که این هم‌نوایی باید با شور و سرزندگی همراه بوده و نباید هیچ نشانی از پایبندی یا تکرار در خود داشته باشد و یا حتی می‌تواند در پشت پرده‌ای نازک از عصیان و سرکشی پنهان شود، اما هر اندازه هم که نویسنده در این راه خود را مجاز به نوآوری و نواندیشی کند می‌داند که همیشه بنیان‌ها و مرزهای مشخصی وجود دارند که باید همواره حفظ شوند و پس از هر بازاندیشی بازیگوشانه لاجرم باید به آنها بازگشت؛ این بنیان‌ها می‌توانند انگاره‌های مرسوم زمانه و یا روش‌هایی معمول برای یورش بردن بر این انگاره‌ها باشند.