انسان این سعادت را به دست نمی‌آورد مگر آن‌که در جامعه فاضله‌ای زندگی کند، زیرا «هر انسان فطرتاً خواهان رسیدن به بهترین کمال است، ولی برای رسیدن به این کمال نیازمند چیزهای فراوانی است که به تنهایی قادر نیست آنها را برآورده کند، بلکه به گروهی نیاز دارد که هر فرد آن احتیاجی را برآورده کند. بنابراین آدمی به کمال دست نخواهد یافت مگر آن‌که گروه زیادی که به یکدیگر کمک می‌کنند گرد هم آیند. پس والاترین خیر در مدینه به دست می‌آید و مدینه‌ای که منظور از گرد آمدن در آن، همیاری جهت رسیدن به سعادت است در واقع، مدینه فاضله است.» به عبارت دیگر، رسیدن به سعادت با زوال شر چه طبیعی و چه ارادی از مُدُن و امم و رسیدن خیرات چه طبیعی و چه ارادی به آنهاست.

مدینه چگونه بدین شکل فاضله می‌شود؟ این امر میسر نمی‌شود مگر آن‌که مدینه، کل نظام هستی و ارتباط اجزا وسیله و مراتب و منازل آن را منعکس سازد.