شاید گفتن این‌که ایران در دهة ۱۹۷۰ [۱۳۵۰] سرزمین انواع تضادها بين فقیر و غنی، غربی شده و سنتی و زشت و زیبا بود دیگر خیلی تکراری و پیش پا افتاده باشد، اما از دید من این تضادها در ایران نسبت به جاهای دیگری که رفته بودم چشمگیرتر بود. شاه که در جریان کودتایی در دهة ۱۹۵۰ [۱۳۳۰] که از سوی سازمان سیا پشتیبانی می‌شد روی کار آمده بود، مصمم بود کشورش را تبدیل به قدرتی کند که جدی گرفته شود و درآمدهای نفتی که دریافت می‌کرد این امکان را به او می‌داد که رویاهایش را هم در داخل و هم در خارج از کشور دنبال کند. با این حال تضادهای موجود، حتی در نگاهی گذرا بسیار تکان‌دهنده بود. 

وقتی در اوت ۱۹۷۴ [مرداد-شهریور ۱۳۵۳] پا به فرودگاه مهرآباد گذاشتم، شگفت‌زده شدم. انتظار داشتم چیزی مثل پایگاهی نظامی با امکانات ابتدایی وسط بیابان یا حتی چادرهای صحرایی ببینم. ولی در واقع، فرودگاه بسیار مدرنی دیدم که عمدتاً از شیشه ساخته شده بود و کارکنانش افسرانی آراسته در لباس هم‌شکل بودند. فرودگاه مهرآباد برای من نماد تجدد و البته فسادی بود که در پی و شالودة کشور نفوذ کرده بود. 

مقدمه