می‌توانید تصور کنید برای یادگرفتن تا ابد وقت داشته باشید؟

ماشین در حال حرکت را متوقف و ساعت‌ها آن را بررسی کنید؟ در موزه‌ای پرسه بزنید، به تمام آثار هنری دست بزنید درحالی‌که مأموران امنیتی از وجود شما بی‌خبر باشند؟ 

دُر به این صورت دنیای ما را کشف کرد. با استفاده از قدرت ساعت شنی، زمان را براساس نیازش کُند می‌کرد؛ البته نمی‌توانست زمان را کاملاً متوقف کند. در طول ساعت‌هایی که قطار را بررسی می‌کرد، شاید قطار فقط یک اینچ حرکت می‌کرد. او می‌توانست به‌راحتی انسان‌ها را سر جایشان نگه دارد و آن‌ها را بررسی کند، به کت و کفششان دست بزند، عینک‌هایشان را به صوت بزند و به چهره‌ی تیغ‌زده‌ی مردان دست بکشد که با زمان خودش که ریش بلند مد بود، خیلی فرق داشت. این مردم چیزی از حضور او به یاد نخواهند آورد. دُر فقط سوسویی سریع در میدان دیدشان بود.