روان‌درمانگری دو سویه دارد: سلبی و ایجابی. سويه‌يِ سلبيِ آن درصدد است که احساساتِ منفیّ را در آدمی ریشه‌کن کند، احساساتی از قبیلِ برآشفتگی، خشم، غیظ، دشمنی، کینه‌توزی، انزجار، نفرت، بیزاری، خوارشماری، اهانت/توهین، استهزاء‌گری، آزردگی، تکدّر، رنجش، نکوهشگری، اضطراب، تشویش، پریشانی، سرآسیمگی، آشفتگی، دستپاچگی، (دل) نگرانی، هول، ترس، دل‌هره، ناامنی، ناتوانی، تزلزلِ خاطر، شکنندگی، بیچارگی، عُجب، انحصارطلبی، حسد، حرص، شکّاکیّت، پشیمانی، احساسِ‌گناه/تقصير، احساسِ بی‌ارزشی، تأسّف بر خود، شرمساری، سرخوردگی، احساسِ شکست‌خوردگی، ملال، افسردگی، بیعلاقگی، بی‌دل‌ودماغی، اندوه، غمگینی/غصّه‌مندی، نومیدی، ناکامی، زخم‌خوردگی، تنهایی، پوچی، وسواس، تلخکامی، عصبی بودن، بدگمانی، فشارِ روانی، ضربه‌يِ روانی، و کشاکشِ درونی. سویه‌یِ ایجابيِ روان‌درمانگری در کارِ این است که احساساتِ مثبت را در آدمی پدید آورد و راسخ سازد، احساساتی از قبیلِ لذّت، خوشی، خشنودی، شادی، هیجان، انبساطِ خاطر، شعف، وجد، رأفت/مهربانی، همدلی، محبّت، عشق، شفقّت، قوّتِ قلب، امید، اعتماد، فروتنی، گشاده‌دستی، بخشایشگری، خرسندی، آرامش، آسودگی، آرَمِش، صفا، علاقه، شگفتی، خودپذیری، دیگرپذیری، عزّتِ نفس، گشودگی، حقّ‌شناسی، سپاسمندی، حیرت و خشیتِ کیهانی.