برای شناختن اندیشه‌های هر شاعر و نویسنده‌ای بهترین روش، خواندن آثار اوست. به قول سرمد کاشانی: «ما را نتوان شناخت، الّا به سخن». 

اما برای اینکه دست خالی برنگشته باشید، نظر مینورسکی محقق روسی را نقل می‌کنیم. او ۵۹ دو بیتی بابا طاهر را در نظر گرفته و دیده است که ۳۴ دوبیتی بابا شعرهای بزمی است، با احساساتی بین عشق حقیقی و مجازی، دوتا دوبیتی در حمد خداوند، ۲۳ دو بیتی هم مربوط به افکار و تخیلات

شخصی.

مینورسکی با نگاهی به این ۵۹ دوبیتی، نتیجه گرفته است که: «بابا طاهر در اشعارش ترویج فلسفة حقیقی طایفة صوفیه را می‌نماید، به گناهان خویش اعتراف کرده و از ایزد تعالی پوزش می‌طلبد، غالباً از درویشی و قلندری و بی‌سر و سامانی حرف می‌زند، فروتنی را تعلیم می‌کند و بالاخره مرگ و فنا را آخرین علاج دردهای انبوه خویش می‌داند... غم و غصه دو یار باوفایی هستند که این شاعر بیچاره را دقیقه‌ای ترک نمی‌گویند...»

استنباط ما هم این است که بابا طاهر برخلاف خیام که عواطفى غلیظ داشته، عواطفش رقیق بوده است. چی گفتیم!