دهه‌ی هفتاد، به بچه‌های فقیر جنوب شهر تهران هنر درس می‌دادم: کارهای ساده، مانند نقاشی با انگشت و کار با آبرنگ. کتاب‌های هنری به آن‌ها نشان می‌دادم و کم کم به هنر مدرن علاقه‌مند شدند. بنابراین، گفتم چه خوب اگر بتوانم، با کمک انجمن ایران _ امریکا، هنر مدرن را به ایران بیاورم و فضای کوچک گالری مانندی برای این کار فراهم کنم. برنامه ای چیدم که در سفر آمریکا با مجموعه داران در واشنگتن ملاقات کنم و سراغ هنرمندانی بروم که از دوران زندگی در نیویورک می‌شناختم. د واشنگتن، خانمی به نام شرلی وودوارد " به من گفت، هروقت به نیویورک برگشتم، به سراغ فرانک استلا بروم. گفت:« از کارهایش خوشت خواهد آمد.» هنوز چیزی از فرانک نمی‌دانستم. به نیویورک که برگشتم، قراری گذاشتم تا به دیدن او بروم. از هتل بالاشهری بسیار شیکی که در آن اقامت داشتم به مقصد آتلیه‌ی او در وست ویلج تاکسی گرفتم. محله‌ای بود کهنه و مخروبه. زنگ در را زدم و مدتی طولانی منتظر ماندم. سپس این آقای باشخصیت در را به رویم گشود. گفتم: «من دنبال آقای استلا می‌گردم. اینجا زندگی می‌کند؟» او گفت بله، و من را به طبقه‌ی بالا راهنمایی کرد که پر بود از نقاشی‌های روی بوم بسیار زیبا. میزی بسیار بزرگ هم آنجا قرار داشت. به نقاشی‌ها نگاه کردم و تنها چند نفر از آنها را شناختم.

صفحه ۶۳