اولین باراین الکساندر دوما بود که گفت: «پس از خداوند٬ شکسپیر بیش از همه آفریده است»٬ جیمز جویس این جمله را دررمان اولیس خود آورد و بورخس٬ این استاد بی‌همتای بارگویی روایات٬ آن را دوباره نقل کرده‌است. این جمله اشاره‌ای ضمنی به تنوع بی‌شمار شخصیت‌های ابداعی شکسپیر دارد٬ شخصیت‌هایی که در زندگی واقعی همتایانی با این فصاحت و ظرافت ندارند و درمیان آنها هملت سرآمد همگان است. هملت گونه جدیدی از انسان به شمار می‌آید که پیش از او هیچ‌کس همانندش نبوده است. تنوع و غنای شگرف هملت همان خصیصه‌ای است که از روزگار دکتر جانسون و کولریچ تا به امروز کارگردانان٬ بازیگران٬ نویسندگان٬ منتقدان و تماشاگران را به تامل درباب این نمایشنامه و شخصیت بزرگ واداشته است و هرتفسیری از آن به تفسیر دیگری راه گشوده تا بدین‌سان٬ پس از چهار قرن٬ معماری هملت: شعر بی‌کران بنا گردد٬ اثری که به نوبه خود به تفاسیر جدیدتری راه خواهد گشود.