صیاد دل‌ها
استاد شفیعی با هر یک از مراجعان و مشتاقان به زبان خود ایشان صحبت می‌کرد

وجود منشوری استاد شفیعی کدکنی با اضلاع گونه گون آن این فرصت را برای هیچ نگارنده‌ای فراهم نمی کند که بتواند در یادداشتی یا تقریظی یا مقاله و یا کتابی درباره وی به صورتی جامع و کامل سخن گوید و یا او را توصیف کند. او استاد، پژوهشگر، نویسنده، شاعر، مترجم و بالاتر از همه انسان بزرگی است که در اینجا می‌خواهم با تکیه بر وجوه استادیاش او را «صیاد دل‌ها» بنامم. استاد محبوبی که هر یک از اضلاع وجودش جاذبه‌ای در کار کرده و شخصیتی متمایز از او ساخته است. وقتی از هر کدام از ما دانشجویان قدیم استاد که سال‌ها بی‌تأخیرو بی‌غیبت روزهای سه شنبه استاد شفیعی کدکنی را درک کردیم درباره آن روزها بپرسید بی‌تردید شعر قیصر عزیز را به یاد می آورد وزیر لب زمزمه می‌کند. راستی روزهای سه‌شنبه پایتخت جهان بود. بهمن ۱۳۶۲ بود و من جزو اولین دانشجویان ورودی پس از انقلاب. شاگرد اولی استان در رشته ریاضی و فیزیک را رها کرده و دنباله‌رو ندای درونی و عشــق به شعر و ادبیات راهی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شدم. جایی که می دانستم شفیعی کدکنی را خواهم یافت. استادی که پیش از این فقط شعرهایش را خوانده بودم و می‌شناختم. در ترم سوم یا چهارم بود که در میان واحدهای درسی‌مان روش تحقیق و مرجع شناسی در چهار واحد و حافظ و مثنوی و مبانی تصوف و عرفان را به ترتیب با استاد شفیعی کدکنی گذراندیم. از تمام آن روزها خاطره‌هایی محو و مبهم بر جانم نشسته که مجال گفتن آن را کم‌تر یافته‌ام. یادآوری خاطره‌های بیش از چهارده سال شاگردی استاد در دانشگاه تهران برای من افتخار بزرگی است که همواره از به یاد آوردن آن بر خود می‌بالم. آن روزها هم‌درس و هم شاگردی بسیاری از استادان بنام رشته ادبیات فارسی امروز ایران بودم که همگی در آن بان قدیم سالها در محضر استاد تلمذ میکردند.

مریم حسینی 

عضو هیئت علمی دانشگاه الزهرا