حافظه آدمی محمل رویدادهای گذشته است، و حتا محمل آنچه روی نداده. حافظه میل به دستکاری رویدادها دارد و آهسته آهسته طوری در رویدادها دست می برد که ما، در مقام به یاد آورنده بدان آگاه نمی شویم. از این روست که امروز با دیدن عکسی مربوط به گذشته‌ی دور، یک روایت داریم و دیروز روایتی دیگر داشته ایم و فردا احتمالاً روایتی داشته باشیم یکسر متفاوت با امروز و دیروز. روایت جهان درونی یک عکس، چه خود روشن و سرراست باشد و چه مبهم و انتزاعی ذهن ما روایت خود را با تکیه بر شناخت پیشینی مان از زندگی سپری شده می سازد.

سومین اول شخص مفرد، به قرار دو اول شخص پیشین به زبان محاوره ای عامیانه نوشته شده است. نگارنده بر آن است که روایت قصه ی عکسها با این زبان به دنیای درونی قصه ها نزدیک تر می‌شود، با شاید اصلا این قصه ها می بایست با این زبان تعریف می‌شد؛ زبان عامیانه ای که روی در اضمحلال دارد و زبان عامیانه ای دیگری جای آن را می گیرد.