چه احساس خوشی دارم وقتی می‌توانم قدری نزد آنها بمانم و ایشان را ببینم که کنار هم می‌نشینند. ژرترود سرش را بر شانه‌ی دوستش می‌نهد و دستش را به دست او می‌دهد. سپس هر دو به من گوش می‌سپارند که سروده‌های لامارتین یا ویکتور هوگو را برایشان می‌خوانم. وقتی بازتاب این سروده‌ها را در وجود آنها می‌بینم، غرق در شعف می‌شوم. حتی آن شاگردان کوچک نیز از این فضای آرامش‌بخش و مهرانگیز بی‌بهره نمی‌مانند. آنها چنان خوب پیش می‌روند و رشد می‌کنند که باعث شگفتی است. اولین بار که خانم لوییز گفت می‌خواهد برای تقویت تندرستی و روحیه‌شان به آنها رقص بیاموزد، لبخند تعجب بر لبانم آمد. اما امروز حرکات نرم و آهنگین و زیبای آنها را می‌ستایم.

صفحه 74