قزاق ها با زندگی ساده و سرزمین زیبایی که در آن زندگی می‌کنند، همیشه برای مردم روسیه، رؤیایی و دوست داشتنی بوده اند، به ویژه نویسندگان و شاعران و روشنفکران روس توجه خاصی به آنها داشته اند. در ادبیات کلاسیک روسی دست کم به سه اثر درخشان از سه نویسنده ی بزرگ بر میخوریم که نشان دهنده‌ی حضور مداوم و همیشگی قزاقها و اهمیت آنها در ضمیر مردم روسیه است؛ تاراس بولبای نیکلای گوگول، قزاقهای لف تالستوی و دن آرام میخاییل شولوخف.

ادبیات قرن نوزده روسیه در دو مرحله به موضوع قزاق‌ها توجه نشان داد. موج اول این توجه با پایان جنگ در سال ۱۸۱۲ که به پیروزی روسیه بر ناپلئون انجامید، شکل گرفت و دلیل اصلی آن نیز رشادت‌ها و دلاوری‌هایی بود که قزاق ها در جنگ از خود نشان داده بودند؛ مرحله ی دوم در سالهای ۱۸۵۰ تا ۱۸۷۰ اتفاق افتاد که قزاقهای تالستوی طلایه دار آثار این دوره بود، شکل گیری این آثار نیز ریشه در جنگهای قفقاز داشت. تاراس بولبا (۱۸۳۵) اثر گوگول هم در دوره گذار از مرحله ی نخست به مرحله ی دوم نوشته شده است. همان قدر که اثر گوگول را می توان نتیجه ی منطقی رویکرد ادبیات روسیه به موضوع قزاق‌ها بعد از جنگ با ناپلئون دانست، اثر تالستوی نیز آغازگر موجی جدید با رویکردی تازه است که تا زمان نوشته شدن دن آرام شولوخف دوام و گسترش می یابد.
مقدمه مترجم