در سال ۱۲۶۰ میلادی نیکولو و مافئو پولو که برادر بودند در ونیز بر آن شدند که تجارت خود را از قسطنطنیه به خارج از آن دیار توسعه دهند. حضور این دو تن بازرگان در قسطنطنیه جای شگفت ندارد زیرا دو نیروی دریایی که در آن روزگار در کار رقابت با یکدیگر و واسطه تجارت عمده بین مغرب و مشرق، یعنی ونیز و جنوا بودند، در مدیترانه شرقی استقرار داشتند؛ دریای سیاه تنها بر و نیز مسلط بود، پس قسطنطنیه را می‌بایست کلید این منطقه به حساب آورد.

نیکولو و مانتو در اصل قصد داشتند از کریمه که سومین برادر از خاندان پولو در آن جا تجارتخانه‌ای به عنوان پایگاهی ونیزی در دور دست‌ترین فاصله در اختیار داشت به سرزمین قبچاق‌ها، در کنار ولگای سفلی، سفر کنند اما مشکلات حاصل از جنگ مانع بازگشت آنان شد آخرین خبری که از دو بازرگان شنیده شد، گزارشی بود از سولدائیا، شهر کوچک سوداک فعلی واقع در شرق کریمه بر طبق این گزارش آنان قصد داشتند به ملاقات خان تاتارهای شرقی بروند از آن پس دیگر هیچ اثری و خبری از این دو برادر به اروپا نرسید.