انقلاب ناجنبش و دموکراتیزاسیون

ایران در سال ۱۳۵۷ انقلابی را در حالی پشت سر گذاشت که در زمان وقوع انقلابیون معتقد بودند که در وضعیتی که خودکامگی و استبداد رای همه‌ی راه‌های اصلاح و تغییر را می‌بندد تنها یک راه گشوده می‌ماند و آن هم انقلاب است. اما اگر بسیاری از انقلابیونی که تحت انواع فشارهای نظام پس از انقلاب قرار گرفتند می‌دانستند در آینده چه پیش می‌آید آیا به دنبال راهی دیگر می‌گشتند؟ اگر پاسخ این پرسش مثبت باشد بی‌درنگ پرسش دیگری به ذهن میآید آن راه کدام است؟

رحمن قهرمان پور