هشت سال رسماً ناپدید .بودم دست کم تا جایی که خودم می‌دانستم از سال ۷۶ به آرژانتین برنگشته بودم و حتی پس از احیای ظاهری دمکراسی در سال ۸۳ هیچ مقام دولتی ای هیچ‌گاه نتوانست زنده بودنم را تأیید کند. فقط در نهمین سال وقتی با یک آمریکایی ازدواج کردم و باید برای اخذ شهروندی مدارک خاصی میگرفتم توماس آریا به زندگی قانونی بازگشت.

اما این فاصله بینابین صرفاً غیبت قانونی .نبود تا زمان آشنایی با همسرم کاملاً در انزوا زندگی میکردم و حتی پس از آن تا اولین سالگرد ازدواجمان - روی کاناپه می خوابیدم او بود که وارد رابطه دیگری شد اما ناگفته تقصیر را گردن گرفتم متعهد و مهربان و آماده به خدمت بودم اما هیچ وقت واقعاً حضور نداشتم. حتی پس از برنامه ریزی‌های طولانی مدت مثل حساب بانکی مشترک درخواست شهروندی و همین اواخر صحبت بچه اما این تقلاهای همیشگی نقابی بود که بر چهره می گذاشتم اگر می‌خواستم کلیر را به خاطر موضوعی سرزنش کنم این بود که از واقعیت خبر داشت و به هر روی اجازه میداد آن نقاب را بزنم.