داستان زندگی هدا گووالی در سایه جنگ جهانی دوم و بعد حکومتی توتالیتر روایت می شود، پس به نظر باید پر باشد از مرگ و سیاهی، با این همه روایت میل به زندگی است، داستان زنی در نوسان میان بیم و امید در دل چکسلواکی آشوب زده؛ حسنش این است اما که به بیان تجربیات شخصی محدود نمی شود. راوی به قدرت کلمات واقف است و جایی می گوید تنها سلاح ضعفا همین کلمات هستند، از همین روست که روایتش را بی پرده می نویسد. اما ناظر بی طرفی هم لیست؛ خودش می گوید طرف زندگی ایستاده، همان ساده ترین ایدئولوژی، که به خاطرش از اردوگاه نازیها می گریزد. او نشـ انمان می دهد که چطور جنگ چهره آدم‌ها را عوض می کند؛ اینکه چطور در پی شادمانی پایان جنگ، ناامیدی برمی گردد و بعد امید، همراه با شوری برای تغییر، با وعده های ایدئولوژی ای دل فریب، رخ نشان می دهد و درنهایت در این چرخه باطل دوباره پاس است که برمی گردد، نشـانمان می دهد که چطور وقتی ایدئولوژی در اولویت باشد روابط انسانی به حاشیه رانده می شود و زندگی شکلی سلبی به خود می‌گیرد، به گونه ای که دیگر کسی در پی چیزی نیست جز دور ماندن از دردسر. هدا گووالی درواقع ما را با خودمان، در مقام انســـــان، رودررو می‌کند و واقعیتهای تاریک ذات انسان را پیش رویمان میگذارد، چراکه چنانکه خودش می گوید: 

«حرف آنهایی که می‌گفتند تنها راه بازگشت به زندگی فراموش کردن است درکتم نمی رفت. می‌خواستم همه چیز را به خاطر بسپارم، روی چیزی سرپوش نگذارم، چیزی را برک نکنم و اتفاق‌ها را همان طور که بودند در خاطر ثبت کنم. می خواسـتم زندگی کنم چون زنده بودم نه به این دلیل که تصادفاً جان سالم به در برده بودم.»