در ایران، خصوصاً در ترجمه های حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، دکتر داود فیرحی پس از حمید عنایت و سید جواد طباطبایی و دکتر بشیریه از معدود کسانی است که توانسته بود باب مطالعات تطبیقی در اندیشه سیاسی را بگشاید. در مورد مطالعات قدرت، وی از معدود ایرانیانی بود که مقدمه ی مقایسه ی وجوهی از اندیشه های ماکیاولی، نیچه و فوکو با اندیشه های مسلمانانی را که به قدرت اندیشیده بودند فراهم سازد. وی عموماً در سنت اسلامی به مسلمانانی توجه داشت که به نوعی به دریافتی از قدرت و جامعه به منزله ی امری مستقل و شامل روابط نیروها نزدیک شده بودند. ابوعثمان عمرو بن بحرجاحظ قدیمی ترین متفکر و معاویه شاید قدیمی ترین کنشگر سیاسی تمدن اسلامی است که از این منظر مورد توجه دکتر فیرحی بودند. طرطوسی، ابن خلدون، ابن جماعه، ماوردی، عامری و ابن طقطقی خوانش روابط نیروها را تمهید کرده بودند. غیر از ابن طقطقی و احتمالاً عامری، مابقی به سنت شیعی تعلق ندارند. وجوهی از این مطالعه تطبیقی تنها در گفته های فیرحی مکنون است نه در نوشته های وی. اینها حتی اگر سرنخهایی بیش نباشند، خود برای برهوت مطالعات انتقادی در ایران، غنیمتی سترگ است. 

صفحه ۷۰