حمص

آشپزی می‌تواند شفابخش باشد، اما من شخصاً شفابخش‌ترین نوع آشپزی را نوعی می‌دانم که در آن پخت و پز واقعی وجود ندارد، نوعی که طرز تهیه‌ی غذا بسیار ساده است و تنها نکته‌اش این است که باید مواد را روی هم بریزیم و آن‌ها را با هم مخلوط کنیم، نوعی دورهم جمع شدن مخصوص غذا، مخلوط کردنی واقعی و از این دست آشپزی‌های بی‌پخت و پز چیزی که بیش از همه از درست‌کردنش لذت می‌برم حمص است. حمص به خودی خود غذایی تسکین‌دهنده است، احتمالاً به همین دلیل است که وقتی سرانجام در بیرون از خاورمیانه مورد توجه قرار گرفت خیلی سریع اوج گرفت و طرفدار پیدا کرد. نمی‌دانم حمص چه دارد که این‌قدر آرامش‌بخش است. یوتام اوتولنگی درباره‌ی «قدرت عاطفی» حمص صحبت می‌کند و این‌که چطور در دل خاورمیانه جرقه‌های رقابت‌هایی جدی را بر می‌انگیزد. یک‌جورهایی انگار چیزی بیش از غذایی ساده است، سس اصلی است، اکسیژن پخت و پز است. تقلا می‌کنم تا دنیایی بدون آن را تصور کنم. خب، می‌توانم تصور کنم، اما دنیای غمگین‌تری خواهد بود. سال‌هاست انواع مختلف آن را درست می‌کنم، اما اخیراً فرمول موردعلاقه‌ام را پیدا کرده‌ام.