کلنل پسیان در دوران زندگی پرجاذبه‌ی خود به جایگاه قهرمانی ناسیونالیست رسید. بعد از مرگ نیز مقام شهید یافت و در این مقام باقی ماند. این همه بی‌گمان تا حدی برآمده از خصایل شخصی او بود که حتی دشمنانش به آن معترف بودند و بخشی نیز نتیجه‌ی ناکامی روشنفکران ایرانی در جریان سرکوب مشروطه و پدید آمدن ناسیونالیسم پرایهام دوران پهلوی. کلنل پسیان، برخلاف سید ضیاء، انگ حمایت انگلستان را نخورده بود و اصولاً حیثیت ناسیونالیستی او خدشه‌ناپذیر بود. جنبشی که به رهبری او برپا شد بی‌تردید نویدبخش تحقق آرمان مشروطیت و تجدید حیات جامعه‌ی ایران و حیات سیاسی آن و نیز آغاز دوره‌ای از پیشرفت و توسعه بر پایه‌ی قانون و عدالت بود. رژیم ژاندارم در طول عمر کوتاه خود در مشهد هرچند به گونه‌ای بنیانی نظام اجتماعی و اقتصادی موجود را آماج نگرفت، به کوششی راستین برخاست تا اصلاحاتی به انجام رساند و فساد و سوء‌استفاده از قدرت و امتیازات را از میان بردارد و، علاوه بر این، با گروه‌هایی که تا آن زمان نادیده گرفته شده بودند رفتاری دموکراتیک پیش گرفت. 

صفحه ۵۷