اما نویسنده‌ی این کتاب این فرصت را به شخصیت‌هایش داده تا به گذشته بروند و فردی را که دوست دارند ملاقات کنند. من خود با تمام فرضیات و خیالات و خواب‌هایم با او همراه شدم، با او و شخصیت‌هایش که در قالب چهار اپیزود داستان‌شان را تعریف می‌کنند. اتفاقهایی که جامه‌ی تخیل پوشیده‌اند این امکان را برای مخاطب فراهم کرده اند که دست کم در دنیای ادبیات و در قالب رئالیسم جادویی بتواند این موقعیت عجیب و محال را از زندگی با عناصر داستانی در اختیارش بگذارد، البته در فرصتی محدودتر از زندگی و تنها به مدت نوشیدن یک فنجان قهوه آن هم قبل از آنکه سـرد شـود که این امر خود کنایه‌ای است به کوتاهی فرصت‌های زندگی. و به این ترتیب او را به سمتی می‌برد که به زعم من هر خواننده‌ای می تواند در پس ذهنش به جواب‌های خاص خود برسد. این کتاب را در یک نشست می‌خوانید، نوشته‌ای روان، ساده و بسیار گویاست. هم شما را می‌خنداند، هم ناباورانه اشک را از چشمانتان سرازیر می‌کند. توشیکازو کاواگوچی بلد اسـت قـصـه بگوید، و به قول پل استر در نوشتن رمان و داستان چیزی مهم تر از خود قصه نیست. کاواگوچی در ۱۹۷۱ در اوزاکای ژاپن به دنیا آمد. او نمایشنامه نویس، کارگردان و تهیه کننده‌ی تئاتر است. این رمان اقتباسی است از نمایشنامه‌ی ۱۱۱۰ تولید نوشته‌ی خود او که جایزه‌ی بزرگ دهمین جشنواره ی درام سوگینامی را از آن خود کرد. تا امروز بیش از پانصدهزار نسخه از آن به فروش رفته و نامزد جایزه‌ی کتابفروشان ژاپن شده است. شاید جالب باشد بدانید کاواگوچی در کتاب جدیدی که در دنباله‌ی، این کتاب نوشته باز هم همین داستان را ادامه داده است.