ویروس کرونا در کنار انواع عوارضش، تأثیرش را بر سینمای ایران هم گذاشت و از جمله، جشنوارة فجر را هم نحیف و لاغر کرد. اگر جشنوارة فجر طی سال‌های اخیر مدام از شکل یک جشنواره با استانداردهای جهانی خارج می‌شده، دیگر به‌زحمت می‌شود به سی‌ونهمین دوره‌اش عنوان «جشنواره» داد. بله البته می‌دانیم که سال سلطة کرونا بر جهان، سالی استثنایی با موقعیت‌هایی اضطراری بوده که همه چیز را از شکل همیشگی و طبیعی‌اش خارج کرده اما این بار تغییر شکل جشنواره، بسیار افراطی بود؛ هرچند که اطمینان دارم که برگزاری‌اش حتی به شکل نیم بند و محدود کنونی هم بهتر از برگزار نشدنش بود و همین متقاضی شدن ۱۱۰ فیلم برای حضور در جشنواره، آن هم در چنین سالی، به تعبیری امیدبخش است. خود برگزارکنندگان جشنواره هم که متولی سینمای کشور هستند چنین استقبالی را پیش‌بینی نمی‌کردند و انتظار داشتند حداکثر حدود سی فیلم به جشنواره برسد؛ آن هم با افزوده شدن فیلم‌های واجد شرایط دو سال قبل. اما تصمیم به سپردن همة فیلم‌های رسیده به هیأت داوری و نمایش فیلم‌های کاندیدای دریافت جایزه، نتیجه‌اش همین شد که اعتراض بسیاری را برانگیخت. البته چاره‌ای هم نبود. قرار هم نبوده که جشنواره همیشه همین شمایل را داشته باشد. براساس پیش‌بینی‌ها و برآوردها تصمیمی گرفته و اعلام شده بود، می‌خواستند پای حرف‌شان بایستند.

هوشنگ گلمکانی