‌فلک انسانیت مدرن در تقلای خودبینانه‌اش برای رسیدن به ثروت و قدرت خُرد شده است. دنیا در سایۀ خودپسندی و وحشی‌گری، کورمال‌کورمال راهش را پیش می‌برد. دانش با عذاب‌وجدان به‌ دست می‌آید و انسان‌ها فقط به هوای رسیدن به سود، سخاوت به‌ خرج می‌دهند. شرق و غرب همچون دو اژدها که در دیگ جوشانی افتاده باشند، در هم می‌پیچند و بیهوده تقلا می‌کنند تا گوهر زندگی را بازیابند. ما دوباره به یک نوو وآ  نیاز داریم تا این ویرانی عظیم را مرمت کند. ما چشم‌انتظار آواتار  بزرگ هستیم. حال بیایید در این حین که به انتظار نشسته‌ایم، جرعه‌ای چای بنوشیم. درخشش عصرگاهی آفتاب روی بوته‌های بامبو می‌آرامد، فواره‌ها با سرخوشی می‌خروشند و زمزمة‌ صنوبرها از دل قوری به گوش می‌رسد. بیایید رویای ناپدیدشدگیِ تدریجی را به تماشا بنشینیم و دمی بیش‌تر در این بلاهتِ زیبا بیاساییم.