«ناگهان»‌ها را می‌شناسی. پس چرا به‌محض نزدیک‌شدن «ناگهانِ» بی‌شفقت مثل کبک سرت را زیر برف می‌کنی؟ 

«ناگهان» دزدانه پشت سرت می‌خزد، هرچند گاه‌گداری هم پیشاپیش تو پا به اتاق می‌گذارد؛ پاک پریشان می‌شوی: در پشتت حسی شدت می‌گیرد، حس فوج نیروهای ناپیدا که پنداری از دری بگذرند به‌زور وارد پشتت شده‌اند؛ می‌چرخی و از خانم میزبانت می‌پرسی:

«خانم، اشکالی ندارد در را ببندم؟ دلم جورِ عجیبی شور می‌زند: تحمل ندارم پشت به درِ باز بنشینم.»

صفحه ۵۰