همچون هر شهری که پس از فاجعه احیا می‌شود، برلین نیز پس از جنگ جهانی دوم این فرصت را داشت تا دوباره به سنت‌های محلی‌اش متصل شود. تجدید حیات فرم‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی حاوی نوعی اتصال دوباره بود، همان‌طور که بازسازی ملموس ساختمان‌ها، خیابان‌ها و خطوط زیرساختی نیز با نوعی اتصال سروکار داشت. اما احیای سنت‌ها به‌سادگی ممکن نبود و از دو جهت پیچیدگی‌هایی داشت: پیوستگی زمانی و پیوستگی جغرافیایی؛ موضوع‌هایی که هر دو هم سیاسی بودند و هم فلسفی. در یک سو، خواستی جدی برای دوباره ساختن دیده می‌شد: مرمت شهر ویران اما بازمانده یا، کلی‌تر، استمرار بهترین سنت‌های محلی در سبک‌های معماری، سیاست‌گذاری‌های اجتماعی و توسعه‌های اقتصادی. در سوی دیگر افراد مسوول می‌خواستند هر طور شده خود را از گذشته‌ی بلافصل‌شان، یا همان رایش سوم، جدا کنند؛ گرچه اتفاق‌نظر نداشتند که دقیقا کدام سنت‌های شهری، معماری و فرهنگی به نازی‌ها تعلق دارد.

صفحه ۹۲

مروری بر کتاب شهر از نو نوشته توماس جی. کامپانلا و لارنس جی. ویل، را در آوانگارد بخوانید.