«بیگانه ترین بیگانه کسی است که به زبانی دیگر می نویسد چون بیگانگی او مضاعف است: بیگانگی ناشی از نوشتن (که خیانتی است به جهان) و بیگانگی ناشی از نوشتن به زبانی که زبان مادری اش نیست (که خیانتی است به کلام). اما شاید تنها رستگاری ممکن، در همین خیانت به زبان رگ و ریشه باشد. چون خوب که نگاه کنی، می‌بینی نویسنده به برکت همین خیانت است که نویسنده می‌شود. او از زبان مادری اش فاصله می‌گیرد و زبانی را می‌پذیرد که زبان خودش نیست: زبانی بیگانه، زبانی بدون اشک. او از زبان مادری اش دست می‌شوید تا از گریه دست شسته باشد، و از گریه دست می‌شوید چون فقط وقتی گریه را بس کنی می‌توانی بنویسی.»