آنچه ایالات متحد آشکارا در پی آن است، تحمیل اجباری ابزارهای دولتی تمام و کمال نولیبرالی بر عراق است. مأموریت بنیادی این ابزارها نیز امکان پذیر ساختن شرایطی برای انباشت سودآور سرمایه است. انواع اقداماتی که برمر فهرست کرد، طبق نظریه نولیبرال، برای تولید ثروت و بنابراین برای پیشرفت رفاه حال همه جمعیت ضروری و کافی است. تلفیق آزادی سیاسی با آزادی بازار و بازرگانی مدت‌های بسیار است که ویژگی اصلی سیاست نولیبرالی است و برای سال‌های بسیار بر نظرگاه ایالات متحد نسبت به بقیه جهان سلطه داشته است. مثلاً در نخستین سالگرد یازدهم سپتامبر، رئیس جمهور بوش در سرمقاله‌ای که در نیویورک تایمز انتشار یافت، اعلام کرد: «ما از جایگاه و توان بی همتای خود بهره میبریم و در ساختن جـوی از نظم و گشودگی جهانی تأثیرگذار خواهیم بود؛ جوی که در آن پیشرفت و آزادی در بسیاری از کشورها بتواند شکوفا شود. جهانی صلح طلب با آزادی روزافزون به منافع درازمدت آمریکایی خدمت می کند، بازتاب آرمان‌های پایدار آمریکایی است و هم‌پیمانان آمریکا را متحد می‌سازد... ما در پی صلحی راستینیم که در آن سرکوب، كينه و فقر جای خود را به امید به دموکراسی، توسعه، بازار آزاد و بازرگانی آزاد بدهد.» این دو امر آخری «توانایی خود را در بیرون آوردن کل جوامع از درون فقر اثبات کرده اند». او چنین نتیجه گرفت که امروزه «انسانیت فرصـت اهـدای پیروزی آزادی بـر همـه دشمنان کهنسال خود را در اختیار دارد و ایالات متحد، با روی گشاده، مسئولیت رهبری این رسالت عظیم را می‌پذیرد». عین همین طرز بیان در مقدمه سند راهبرد دفاع ملی پدیدار شد که کمی پس از آن سخنان انتشار یافت. این آزادی به منزله آزادی بازار و بازرگانی تفسیر می‌شود و باید بر عراق و جهان تحمیل شود.