«شنیده اید می گویند توی خواب می‌دانستم دارم خواب می‌بینم... من توی کابوسم، اما فکر میکنم زندگی است.»

اولگر زنی است منحصر به فرد و بسیار آشنا. زنی که از شوهرش خشونت دیده، اما در نبود گریزگاهی برای نجات، سال‌ها این آزار را تحمل کرده است. اما در نهایت شبی از خانه بیرون می‌زند و دست آخر از بی پناهی بهبیمارستانی پناه می برد. او برای جاگیر شدن، شغلی هم در آنجا برای خودش دست و پا می‌کند: می‌شود همراه بیماران تنها و بی‌کس.

اولکر باور دارد آن که میگرید یک درد دارد و آن که می‌خندد هزار درد، او از شوخ طبعی اش به عنوان مکانیسم دفاعی برای دوام آوردن کمک می‌گیرد.

«مسئله ی رمان سرای شاهینر فقط خشونت علیه زنان نیست. گرفتن نبض یک جامعه ی بیمار است. داستان اولکر داستان ترکیه است. نویسنده با گرفتن آینه ای در برابر خانه، خانواده و جامعه نشان می‌دهد که انسان سالم جامعه ای بیمار بودن بسیار سخت است.»

فریدون آنداچ نویسنده و روزنامه