تعظیم به درگاه رفیع پروردگاری که در کائنات هر جمالی پرتوی از ذات جمیل اوست. تربیتش را در خلقت موجودات به خلعت کمال آراست و این گونه عشق به زیبایی را در فطرت آدمی به ودیعه بگذاشت.
ستایش مر آن واجب‌الوجود را که مرغ کبریائیش در آشیانه‌ی گلستان حدوث نگنجد و آن باسط الوجود را که میزان علم و معیار عقل به قوت جلال و صفات مستورات کمالش نسنجد و آن صانع بی زوال و صورتگر صورت خیال و نگارگر بی مثال، که واصفان حلیه ی جمالش مقرند که « ما عرفناک حق معرفتک» و سحر گاه تهلیل گویان به ذکر «سبحان ذى الملك والملكوت و سبحان ذي العزه والجبروت»
صفحه 7