با نگاه به آثار دوران سوررئالیستی بونوئل (چشم بریده شده، دستی پوشیده از مورچه ها و زنی که به طرز رقت انگیزی لمس می‌شود در سگ اندلسی؛ یا دیوانگان عاشقی که به طرز وحشیانه ای یکدیگر را همچون نابینایان نوازش می‌کنند، و حتی گاو بزرگ و سنگین فیلم عصر طلایی که روی تخت ولو شده است) شاید بونوئل هرگز به سینمای زنده و پویای آثار مکزیکی اش دست نیافته بود. سینمای مکزیکی بونوئل ادراک پذیر است پس زنده و پویاست؛ دورنمایی از جهان است، اما فراتر از آن، هویت مستقل و شکوهمندی دارد که مخاطب آن را باور می‌کند. این هویت، پویا و متعین است. و به قول اکتاویو پاز، کالبدی مادی است که در آن واژه "وهم" .واژه ای است که در زهدان خود "آرزو" و "شعر" را نیز پرورده است و با "واقعیت" محض مصاف می‌کند.

صفحه 22