وقتی گشایشی نامنتظر در امور رخ می‌دهد

گاهی زندگی آرام پیش می‌رود؛ به معدود مشکلاتی برمی‌خوریم که راحت هم رفع می‌شوند. شاید با خود بگوییم همیشه باید این طور باشد. اما اگر به آزمون‌های روانی فکر کنیم، چنین برهه‌هایی در زندگی برایمان شبهه‌برانگیز می‌شود. پکر می‌شویم وقتی نمی‌توانیم «مهارت‌های رواقی‌مان را عرضه کنیم.» چیزی که فقط با چالش‌های رواقی میسر می‌شود. در چنین مواقعی ممکن است حتی دل نگران هم بشویم؛ نکند خدایان رواقی برایمان خوابی دیده باشند! - که این دورانِ آرام و بی‌دردسر مقدمه‌ای بوده برای یک آزمون رواقیِ درست و درمان. 

پیش از این گفته بودم که قایقرانی می‌کنم - خیلی ماهر نیستم، اما خب به آن حسِ تعلق دارم. در سطح حرفه‌ای مسابقه می‌دهم، البته حرفم شاید کمی گمراه‌کننده باشد. برای مسابقه دادن در این سطح نیازی نیست خبره‌ی قایقرانی باشید. فقط باید سنتان زیاد باشد. برای مشخص کردن حد و قواعد بازی، به استاد قایقران یک آوانتاژ یا امتیاز زمانی می‌دهند که محدودیتِ سنی در آن لحاظ شده. مثلاً آوانتاژ زمانیِ من در حال حاضر سی و هشت ثانیه است.