مسائل مربوط به قابل اعتماد بودن يا دانای کل بودنِ راویان روایت‌ها، ما را به مقوله‌ی مرتبطی به نام «کانونی‌سازی» رهنمون می‌کند که اصطلاحی روایت‌شناختی است برای اشاره به آنچه در سنت‌های پیشینِ ادبی «زاویه‌ی دید» یا «نظرگاه» نامیده می‌شد. مطابق با این سنت‌ها، مقصود منتقدان ادبی از زاویه‌ی دید یا نظرگاه، صدای شخصیتی است که داستان را روایت می‌کند، مانند رمان‌ها و داستان‌هایی که در بخش قبلی نام بردیم، یا مانند روایتگرِ رمان جِین ایر اثر شارلوت برونته، آرزوهای بزرگ اثر چارلز دیکنز، گور به گور اثر ویلیام فاکنر، مرد نامرئی اثر (نويسنده‌ی آمریکایی) رالف اِليسون، و غيره. روایت‌شناسان نام این مفهوم را با اصطلاحِ مُغلَقِ «کانونی‌سازی» عوض کردند، تا حدی به این دلیل که می‌خواستند نشان بدهند منظورشان همان مفهوم سنتيِ زاویه‌ی دید نیست. منتقدان ادبی معمولاً اصطلاح «نظرگاه» یا «زاویه‌ی دید» را برای اشاره به صدای آن کسی به کار می‌برند که روایتگريِ داستان را بر عهده دارد، ولی روایت‌شناسان به این نکته توجه کردند که نظرگاه شخصیت‌ها لزوماً با صدای خودشان منعکس نمی‌شود.