ایران، در واقع فاصله‌ی چندانی با روسیه ندارد و این نزدیکی، تنها جغرافیایی نیست. اگر به یاد داشته باشیم که ما در روزگاری نه چندان دور، در کشور پهناوری زندگی می‌کردیم، که چند کشور آسیایی مرکزی را هم شامل می‌شد، به درستی درمی‌یابیم که فرهنگ بزرگ ایرانی، فرهنگ بسیاری از هموطنان ما نیز بوده است.

از این گذشته، شعرهای فاخر و زیبای شاعران پارسی‌گو، در درازای زمان، با جدیت تمام به زبان روسی ترجمه شده‌اند که این خود، هم برای مردم شوروی و هم روسیه‌ی امروز، دستاورد ارزشمند فرهنگی به شمار آمده و می‌آید.

پس از فروپاشی شوروی، چراغ علاقه و اشتیاق به شرق، به خاموشی نگرایید. تا زمان حال نیز، روس‌زبان‌ها دوست دارند در کلام‌شان از شاهنامه‌ی فردوسی نقل قول بیاورند؛ به ویژه آنگاه که سخن بر سر موضوعات حماسی باشد. وقتی هم بخواهند حیرت و شگفتی خود را از طبیعت پیرامون بیان کنند، دست به دامن رودکی می‌شوند. بیش از همه اما، عمر خیام در دل و جان مردم ما، هماره جاودانه است، کسی که اعجاز کلامش حتی از پس نقاب ترجمه نیز هیجان‌انگیز است.

برای من بسی مایه‌ی افتخار است که کتابم در ایران، مهد فرهنگ کهن و پربار، ترجمه شده و به چاپ می‌رسد.

رمانی که در دست دارید (آویاتور) به وقایع به قرن بیستم مربوط است، که شاید هولناک‌ترین بخش تاریخ روسیه باشد. با این حال، این رمان درباره‌ی تاریخ نیست. جان كلام كتاب، این است که آدمی صرف نظر از وضعیت وحشتناک تاریخی، می‌تواند انسان بماند.

اتفاقات کوچک زندگی شخصی قهرمان داستان، از دگرگونی‌های تاریخی که در کتاب‌های تاریخ می‌خوانیم، مهمتر جلوه می‌کند؛ صداها و بوهای کودکی، نوازش مادر، رایحه‌ی گیسوان معشوق، بازی نور کم‌جان خورشید صبحگاهی بر درختان جنگل و همه‌ی آنچه هیچ کتاب درسی به آن نمی‌پردازد. در زمانه‌ی عسرت که قهرمان داستان زندگی می‌کند، دقیقا همین جزئیات کوچک به یاری او می‌آید و معلوم می‌شود که این جزئیات کوچک، آنگونه که به نظر می‌رسند، کوچک و ناچیز نیستند. 

یو گنی وادالازكين

پترزبورگ

دسامبر ۲۰۱۸

پیشگفتار نویسنده برای خواننده‌های فارسی‌زبان