شاید صد برادر عجیب‌ترین رمانی باشد که از یک نویسنده‌ی آمریکایی منتشر شده است. دانلد آنتريم، نویسنده‌ی این رمان، احتمالاً به هیچ نویسنده‌ی زنده‌ی دیگری شبیه نیست. با این حال، صد برادر به شکلی متناقض نمونه‌ی تمام‌عیار رمان است – همان‌طور که داگ، راوی رمان، منحصربه‌فردترین پسر در میان پسران پدرش است و در عین حال پسری است که آرزوها و حسرت‌ها و اختلالات روانیِ نودونُه برادرش را از همه عمیق‌تر بروز می‌دهد. صد برادر بهتر از همه‌ی ما سخن از زبان ما می‌گوید.

داگ شالوده‌ی محرکه‌ی روایت را در میانه‌ی آن شرح می‌دهد: «من عاشق برادرهایمم و ازشان عقم می‌گیرد.» زیبایی رمان در این است که راویِ آفریده‌ی آنتریم در خواننده درست همان ملغمه‌ی متغیر احساسات را بر می‌انگیزد که خودش دچار آن است: نه می‌توانی داگ را دوست نداشته باشی و نه می‌توانی تحملش کنی. نبوغ رمان در پل‌زدن بین این دست احساسات متناقض و کهن‌الگوی بُزِ بلاگردان نهفته است: نماد انسان دردمند که در سراسر تاریخ بشر تکرار شده و از همه برجسته‌تر شخص شخیص عیسای ناصری است؛ انسانی که موضوع عشق و خشمِ منجر به قتل می‌شود و باید به شکلی آیینی کشته شود تا ما بتوانیم با تناقضاتی که در دل‌های فرومایه‌تر خود می‌پروریم به زندگی ادامه دهیم.

نوشته‌ی جاناتان فرنزن

پیش درآمد